Aniołowie.

Kim są?
Słowo anioł oznacza funkcję, nie naturę. To byty, które są „duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie” (Hbr 1,14). Słowo zostało zapożyczone z greckiego angelos, czyli posłaniec, zwiastun albo ambasador. W chrześcijaństwie świat duchowy i materialny współistnieją ze sobą, dlatego aniołowie uczestniczą w naszym życiu, chociaż są bytami o wiele wyższymi niż człowiek „mocą i zdolnościami”(2 P 2,11). Nie mają zmysłów, bo nie są materialni. Porozumiewają się między sobą intuicyjnie. Są stworzeni z wolną wolą i połączeni z Bogiem, ponieważ nie sprzeciwili Mu się, dlatego wykonują to, czego pragnie Stwórca. Aniołowie są istotami wiecznymi. Mało tego każdy z nich został ukształtowany indywidualnie, co oznacza, że różnią się osobowością. Wiemy z Apokalipsy św. Jana, że jest ich niezliczona ilość, która zadziwia. Z apokryfów dowiadujemy się, że Matka Boża zna imię każdego z nich, dlatego jest nazywana Królową Aniołów, co udowadnia archanioł Gabriel w wezwaniu.
To wyższe od człowieka byty, utwierdzone w Bogu, czyli dobru. Aniołowie raz na zawsze dokonali wyboru pozostania ze Stwórcą. Są duchowe a więc mają ciągły kontakt z Bogiem. Są stworzeni jako doskonali i oświeceni, są też nieśmiertelni. Znamy wygląd niektórych, jest opisany na przykład w Księdze Ezechiela. Aniołowie nie mają płci, ponieważ nie mają fizycznego ciała. Ich postać jest subtelna, eteryczna. Każdy z nich jest wyjątkowy, stworzony jako odrębny i żaden nie jest podobny do jakiegokolwiek. Ich liczba jest ogromna, ponieważ każdy człowiek, który żył, żyje czy będzie żył ma swojego anioła na wieki. Nawet po śmierci człowieka anioł nie otrzymuje już innego. Służą ludziom i ich ochraniają (Ps 34,8). Służyły także Jezusowi (Mt 4,1, Łk 22,43, Mk 1,13, Dz 1,10).
Są dyskretnie obecnie w życiu człowieka, pomagają w wyborach, wzbudzają natchnienia, pragnienia czynienia dobra i ciągłego podążania zgodnie z wolą Boga. Zajmują miejsce między nami a Stwórcą. Pomagają w rozwoju i same są rozwojowe, ponieważ wzrastają w łasce Boga. Budują człowieka. Porozumiewają się z człowiekiem myślami, obrazami i natchnieniami serca. Można to rozpoznać po spokoju wewnętrznym jaki pozostaje, jeśli wzbudziły pokój i miłość, dobre zamiary, a nawet wyrzut sumienia – są to aniołowie.
Ponieważ nie są cielesne, nie używają słów. „Czytają” chęci i nastawienia, czyli intencje ludzi. Intencje serca. Można się do nich modlić w każdych chwilach, zwłaszcza zagrożenia duchowego, w walce z demonami, którym Chrystus kazał „założyć kaganiec” (Mk 1,6). Według św. Faustyny „aniołowie są otoczeni miłością Bożą i są uzdolnieni do wiecznego kochania”1, dlatego wybrali bycie na wieczność ze swoim Stwórcą oraz pomoc zarówno człowiekowi jak i we wszechświecie.

Jakie są?
Aniołowie mają swoją hierarchię, to zastępy wojsk nieba. Tą wizję mamy m.in. dzięki św. Dionizemu Areopagicie, który zawarł ją w swoim traktacie „Hierarchia anielska”. Zgodnie z „Sumą Teologiczną” św. Tomasza z Akwinu ta hierarchia oznacza władzę daną przez Boga aniołom. Są podzielone na trzy chóry po trzy grupy. Poniższa wiedza pochodzi z obu źródeł.

W tej niebiańskiej republice najbliżej Boga są aniołowie kontemplacji:
Serafini mają największą miłość, są często opisywani jako płonący ogniem miłości, światła i przebywają przed Bogiem, nieustannie śpiewając. Imię to oznacza ich oczyszczającą moc, miłość, która jest czynna bez przerwy, przenikająca, wypalająca i niszcząca wszystko co skażone.
Cherubini są pełni wiedzy, rozlewają mądrość. W Księdze Ezechiela wyróżniają się mnogością oczu. Oznaczają tych, którzy kontemplują Boga, są napełnieni mądrością i umiejętnością przekazywania jej innym aniołom. Symbolizują obecność Boga, strzegą także Raju.
Trony charakteryzują się najwyższym posłuszeństwem. Przynoszą sprawiedliwość. Są symbolem służby, uległości i pokoju.

Te najwyższe trzy chóry aniołów są absolutnie czyste, mądre i pełne światła. Bóg dał im największe zrozumienie swoich dzieł.

Następnie aniołowie, którzy posiadają władzę:
Panowania – dzięki nim objawia się dzieło Boga. Regulują obowiązki innych aniołów. Są znani z gorliwości w szerzeniu panowania Bożego, chcą za wszelką cenę poszerzać Królestwo Boże.
Moce, które mają możliwość czynienia cudów, odznaczają się nieprzezwyciężoną cnotą męstwa. Pilnują natury, przyrody i mogą nią zarządzać, pomagają Bogu w świecie materialnym. Charakteryzują się siłą, wytrwałością i mocą. Jednak należy tu dobrze rozumieć Bożą definicję mocy, która jest związana z cierpliwością, dobrocią i wytrwałością.
Potęgi albo Władze, powstrzymują wysiłki demonów, żeby zniszczyć świat. Są często przedstawiani jako najwięksi, potężni. Otrzymali od Boga władzę chronienia ziemi i ludzi przeciw siłom demonów.
Ten środkowy zastęp osiąga oczyszczenie, oświecenie i doskonałe wtajemniczenie dzięki pierwszemu zastępowi.

Ostatnia grupa to aniołowie opiekujący się światem i ludźmi:
Zwierzchności, Księstwa kierują państwami i narodami. Chronią wiarę, wspólnoty wierzących.
Archaniołowie spełniają ważne zadania zlecone przez Boga, jak wskazuje Biblia o archaniele Gabrielu. Są odpowiedzialni za poselstwa.
Aniołowie to opiekunowie ludzi, chronią indywidualne dusze i przekazują wiedzę. Można prosić je o modlitwę w każdej sprawie życiowej. Są naszymi bliskimi przyjaciółmi, pomagają i wskazują drogę. Oznajmiają wolę Bożą.
Są to zastępy mające na celu doprowadzenie ludzi do miłości, mądrości i zjednoczenia z Bogiem a więc zbawienia.

Aniołowie w Biblii
Aniołowie widzą człowieka jako byt duchowy w ciele. My ich nie widzimy za pomocą zmysłów, dlatego dobrze jest postarać się poznać tak drogiego towarzysza podróży, który pomaga na każdym kroku i nie odstępuje ani na chwilę. Może się okazać, że zmarnowaliśmy dobro, jakie płynie z tego faktu, że nigdy nie jesteśmy sami. Jak wspomniałam wcześniej, świat duchowy współistnieje ze światem materialnym, ale ponieważ aniołowie nie posiadają zmysłów, trzeba otworzyć się na możliwość istnienia innego bytu, niematerialnego, który nas widzi, czuje i porozumiewa się. Przyjąć anielską perspektywę. Aniołowie nigdy nie są zmęczeni, śpiący czy roztargnieni. Bo nie są fizyczni. Posiadają wielką wiedzę, którą pragną się dzielić, trzeba tylko otworzyć się na Boga. Poszukać ciszy, zostać z własnymi myślami i uczyć się rozeznawać co pochodzi od kogo, ponieważ myśli dzielą się na nasze własne, innych, aniołów i demonów.
Istnienie aniołów wokół nas jest dowodem miłości Boga, który stworzył wyższe byty, aby opiekowały się nami, Jego kreatywności, skoro każdy anioł jest inny, a przede wszystkim tego, że żyjemy razem, połączeni, ponieważ „w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”(Dz 17,28). Aniołowie w Biblii są częstymi gośćmi. Pomagają niewolnicy Hagar na pustyni. Przynaglają Lota, aby jak najszybciej opuścił Sodomę, zaś bezbożnych rozpustników porazili ślepotą. Widział ich Jakub, kiedy schodzili na ziemię i wstępowali do nieba, co oznacza, że w świecie duchowym jest nieustanna dynamika. Aniołowie porozumiewają się też z człowiekiem za pomocą snu, jak u wspomnianego Jakuba i Józefa, przed i po narodzinach Jezusa. Są zwiastunami macierzyństwa Sary, a także żony Manoacha czy Maryi. Przy narodzeniu Chrystusa, chwalą Boga i oznajmiają dobrą nowinę pasterzom. Są towarzyszami podróży, jak w Księdze Tobiasza. Pomagają w ciężkich chwilach np. Eliaszowi, przynosząc mu jedzenie i picie. Towarzyszyły Chrystusowi na pustyni w czasie kuszenia. Dzięki modlitwie proroków Ezechiasza i Izajasza, syna Amosa jeden z aniołów „wytępił wszystkich dzielnych wojowników oraz książąt i dowódców wraz z naczelnikami w obozie króla asyryjskiego” (2 Krn 32,21). Podobnie w Psalmach są ukazani jako ci, którzy zakładają obóz warowny (Ps 34/33,8) na sposób dowódców wojskowych. Hierachia Tronów jest przedstawiona jako tych, którzy rządzą wszechświatem, „pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy” (Ps 103/102, 20). W Księdze Izajasza anioł ukarał Sennacheryba i „pobił w obozie Asyryjczyków sto osiemdziesiąt pięć tysięcy” (Iz 37,36). W Ks. Barucha mamy dowód na istnienie anioła stróża: „Mój bowiem anioł jest z wami i on sam szukać będzie dusz waszych” (Ba 6,6). Anioł umacniał Chrystusa w ogrodzie oliwnym przed męką i ukrzyżowaniem. Byli też pierwszymi zwiastunami o zmartwychwstaniu (J 20, 12). Następnie pomagali Apostołom, jak choćby wypuszczając ich z wiezienia: „Ale anioł Pański otworzył bramy więzienia i wyprowadziwszy ich powiedział „Idźcie i głoście w świątyni ludowi wszystkie słowa tego życia” (Dz 5,19). Najwięcej informacji o aniołach mamy w Apokalipsie św. Jana, np. „Ja, Jezus, posłałem mojego anioła, by wam zaświadczyć o tym, co dotyczy Kościołów” (Ap 22,16).
To nie wszystkie przykłady oczywiście. Wynika z tego, że od początku istnienia człowieka, aniołowie bez przerwy ingerują zgodnie z wolą Boga w świecie i pomagają ludziom nawet wtedy, kiedy ci ich nie rozpoznają, jak Tobiasz.

Aniołowie w doświadczeniach świętych
Z „Dzienniczka” św. Faustyny Kowalskiej wynika, że była jedną z świętych mistyczek, która widziała anioły. Swojego Anioła Stróża opisywała „jako rozpromienionego w świetlanej postaci”2 a także „skromnym i spokojnym spojrzeniem”3. Towarzyszył jej w czasie podróży i znikał, gdy tylko przeszła przez furtę klasztoru. W czasie swojej choroby przychodził do niej Serafin z komunią świętą, który „był w złotej szacie (…) trzymał kielich kryształowy, zarzucony przeźroczystym welonem. Kiedy podał mi Pana, natychmiast znikł”4. Św. Faustyna uważała, że aniołowie są zanurzeni w miłości Boga i „uzdolnieni do wiecznego kochania”5, potrafią zauważyć cierpienie człowieka, są zawsze blisko. Święty o. Pio wzywał swojego anioła stróża za każdym razem, gdy walczył z siłami demonów. Zdarzało mu się też wysyłać anioła, aby pomagał jego dzieciom duchowym. Jednego razu anioł nawet prowadził samochód. Z opinii ludzi, którzy doświadczali obecności tych duchów wynika, że potrafią się materializować. Aniołem św. Jana Bosko był pies. Święty Bonawentura mówił, że aniołów przepełnia „cudowny ogień, który rozpala dusze wybranych i pozwala im zagłębić się w Bogu”6. Święty Tomasz z Akwinu uważał, że po śmierci „ludzie mogą wejść do różnych szeregów anielskich, lecz nie przybierając ich natury, jakkolwiek zyskując w niebie chwałę, która równa ich z tym czy innym chórem”7. Św. Bernard interpretował słowa Psalmu 90: „bo swoim aniołom dał rozkaz o tobie, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach”, jako wezwanie by modlić się do aniołów, mogąc liczyć na ich życzliwość i opiekę. Od XIII w. jest znana formuła wezwania „Aniele Boży, który jesteś moim stróżem, oświecaj, strzeż mnie, kieruj i prowadź mnie, który zostałem ci powierzony przez boską pobożność. Amen” . Św. Ignacy Loyola pisał „od Boga i Aniołów zależy, by przynieść prawdziwe zadowolenie i duchową radość, usuwając wszelki smutek i wszelki niepokój, do czego skłania nieprzyjaciel”9. Dwie cechy aniołów wyłaniają się z tych opinii: wytrwałość i żarliwość w wykonywaniu misji.

Zakończenie
Mając takich przyjaciół obok siebie, należałoby jeszcze raz zweryfikować swoje życie. Nie uznawanie pomocy i nie korzystanie z niej, byłoby głupotą. Mamy także świadków naszych czynów, zarówno dobrych jak i złych. W drodze do zbawienia nie jesteśmy sami, nie musimy nigdy bać się samotności. I możemy liczyć na potężną pomoc.

1. Ks. Marcello Stanzione, ks. Józef Pochwat: Święta Siostra Faustyna i Aniołowie. Wydawnictwo AA s.c. Kraków, 2008, s. 16.
2. Tamże, s. 24.
3. Tamże.
4. Tamże, s. 25.
5. S. 16.
6. S. 126.
7. S. 133.
8. S. 164.
9. S. 182.