Kobiety w Kościele

Kilka dni temu uczestniczyłam w Kursie Budowania Wspólnoty, na który uczęszczam drugi rok i bardzo poruszyły mnie słowa lidera – prowadzącego kurs jednej ze wspólnot. Kiedy omawiał część poświęconą roli kobiet i mężczyzn we wspólnocie powiedział, że dobrze aby osoba, która zostanie liderem grupy miała rodzinę i najlepiej, aby był to mężczyzna. Przyznam, że lekko zagotowałam się w sobie bo „podział” ról we współczesnym świecie a także „wojnę płci” utożsamiałam ze światem spoza rodziny chrześcijańskiej.

To poruszenie, które poczułam w sercu skłoniło mnie do analizy i pytania co mnie boli w takich odważnych słowach. Wiadomo jest że w Kościele więcej jest kobiet niż mężczyzn i to one stanowią  przyszłość Kościoła. To w nich jest siła.

W Księdze Rodzaju czytamy:

I rzekł Bóg: „Uczyńmy ludzi na Nasz obraz, podobnych do Nas.”

I stworzył Bóg ludzi na swój obraz: na obraz Boży ich stworzył. Stworzył ich jako mężczyznę i kobietę. I błogosławił im, mówiąc: ”Bądźcie płodni, mnóżcie się i zaludniajcie ziemię oraz czyńcie ją sobie poddaną. Panujcie nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszelką istotą poruszającą się po ziemi. (Rdz. 1,26-28)

Według biblijnego obrazu Bóg równocześnie stworzył mężczyznę i kobietę. Oznacza to, że są sobie równi i wspólnie odpowiadają za świat, który Bóg im powierzył.

W świecie biznesu wielokrotnie musiałam udowadniać, że jako kobieta nadaję się na stanowiska zarządzające i uczyłam się jak żyć w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Kiedy nawróciłam się kilka lat temu byłam przekonana, że jako chrześcijanka nie będę musiała już walczyć o swoje miejsce. Ale i tutaj zaobserwowałam pewne zjawisko: Kościół nie ma pomysłu dla kobiet (wolnych, samotnych, pojedynczych) 30+. Promuje się małżeństwa, rodziny oraz młodych, którzy stanowią przyszłość Kościoła. Ale wśród tych młodych również są kobiety, które kiedyś dorosną … Nie chodzi mi o role gospodyń, które upieką ciasto na odpust, posprzątają kościół czy też zajmą się dziećmi podczas rekolekcji.

Jest wiele wspólnot dla małżeństw, wiele rekolekcji dla małżeństw, często słyszy się nauczanie księży, że ważna jest rodzina, że w niej jest przyszłość, że trzeba ją pielęgnować i troszczyć się o nią. A co z kobietami, które są same? Które nie mają rodziny, bo albo nie zostały stworzone do takiej roli albo nie spotkały mężczyzny, który mógłby stać się ich mężem. Kawaler katolik to dziś „produkt deficytowy” Więc jeśli kobieta żyje według nauki Kościoła, jest w łasce uświęcającej nie wybierze mężczyzny jakiego oferuje dzisiejszy świat: rozwodnika albo ateistę. I tak z racji wieku, w którym żyjemy jest nas, kobiet w Kościele większość. I nie dla każdej przypadnie błogosławieństwo posiadania rodziny.

Od początku istnienia Kościoła dzieło głoszenia Ewangelii dokonywało się poprzez współpracę kobiet i mężczyzn. W Liście do Rzymian czytamy „Polecam naszą siostrę Febę, która pełni posługę Kościołowi w Kenchrach. Przyjmijcie ją w Panu, jak przystoi świętym. Zaopatrzcie ja też we wszystko, czego mogłaby od Was potrzebować bo i ona była pomocą dla wielu, także dla mnie samego”. (Rz 16, 1-2).

Współpraca kobiet i mężczyzn istniała na przełomie wieków lecz patrząc dziś na Kościół zbyt mała jest obecność kobiet w dziele ewangelizacji. Uważane są one za postacie drugoplanowe, które są angażowane do pełnienia skromnych zadań.

Nie dostrzega się cech które mogłyby wzbogacić Kościół oraz jego wspólnotę. To kobiety są otwarte na łaski Pana i Jego działanie, to one są wielokrotnie narzędziami przez które przepływa moc od Pana. To ona stanowią dziś duży pierwiastek budowania Kościoła.

Kiedy spojrzymy na Ewangelię zobaczymy, że to kobiety dbały o finanse i aprowizację niemającego własnych źródeł dochodu Jezusa i Jego uczniów, to one poinformowały świat o zmartwychwstaniu Jezusa, to od nich rozpoczyna się Księga Wyjścia, to one na równi z mężczyznami zakładały zakony, pisały teologiczne traktaty, dały świadectwo swoim życiem i śmiercią. Burzyły wszelkie stereotypy i pokazywały, że Królestwo Boże jest rzeczywistością, w której płeć nie jest ważna i wszelkie podziały nie prowadzą do dobrych owoców.

Zastanawia mnie jak wyglądałoby Pismo Święte gdyby spisały Je kobiety. Czy ich rola byłaby większa, czy ich obecność byłaby częstsza i czy wyraźnie wskazane byłoby, że uczniami byli nie tylko mężczyźni ale i kobiety. W Ewangelii według Łukasza czytamy:

„Potem wędrował przez miasta i wsie, nauczał i głosił Ewangelię o królestwie Bożym. Towarzyszyło mu Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od chorób: Maria, zwana Magdaleną, z której wyszło siedem demonów, Joanna, żona Chuzy, zarządcy Heroda, Zuzanna oraz wiele innych, które im usługiwały, dzieląc się swoim majątkiem.” (ŁK 8,1-3)

W czasach Jezusa kobiety nie miały prawa głosu, nie mogły być uczennicami, nie mogły piastować ważnych stanowisk. A jednak Jezus nie wprowadzał żadnej dyskryminacji między mężczyznami i kobietami. Grono Jezusa to wspólnota kobiet i mężczyzn, to rzeczywistość o której czytamy na kartach Ewangelii.

Problem ten, zauważył też Święty Jan Paweł II, który w „Liście do kobiet” pisze”

„ Jesteśmy, niestety spadkobiercami dziejów pełnych uwarunkowań, które we wszystkich czasach i na każdej szerokości geograficznej utrudniały życiową drogę kobiety, zapoznanej w swojej godności, pomijanej i niedocenianej, nierzadko spychanej na margines, a wreszcie sprowadzanej do roli niewolnicy. Nie pozwalało jej to być w pełni sobą i pozbawiało całą ludzkość prawdziwych bogactw duchowych. Z pewnością niełatwo ustalić dokładnie odpowiedzialności za ten stan rzeczy, z uwagi na głęboki wpływ wzorców kulturowych, które w ciągu wieków kształtowały mentalność i instytucje. Ale jeśli, zwłaszcza w określonych kontekstach historycznych, obiektywną odpowiedzialność ponieśli również liczni synowie Kościoła, szczerze nad tym ubolewam. Niech to ubolewanie stanie się w całym Kościele bodźcem do odnowy wierności wobec ducha Ewangelii, które właśnie w odniesieniu do kwestii wyzwolenia kobiet spod wszelkich form ucisku i dominacji, głosi zawsze aktualne orędzie płynące z postawy samego Chrystusa. On bowiem, przezwyciężając obowiązujące w kulturze swej epoki wzory, przyjmował wobec niewiast postawę otwartości, szacunku, zrozumienia i serdeczności. W ten sposób czcił w kobiecie ową godność, którą ma ona od początku w planie i miłości Boga. Gdy u schyłku drugiego tysiąclecia patrzymy na Chrystusa, nasuwa się pytanie: w jakiej mierze Jego orędzie zostało przyjęte i urzeczywistnione?”

Należy zadać sobie pytanie czy w poruszonej przez Świętego Jana Pawła II kwestii coś się zmieniło? Czy Kościół otworzył się na kobiety? Czy są plany zagospodarowania wolnych kobiet, które chcą pełnić służbę w dziele Chrystusa?

Kiedy patrzymy na współczesne czasy widzimy jaka jest nagonka na Kościół, na kapłanów, osoby wierzące, jakie zbezczeszczenie świętości. Powinniśmy zatem odejść od podziałów i razem ramię w ramię stanąć do walki w Imię Jezusa Chrystusa. Tak naprawdę wszyscy, niezależnie od płci mamy jeden cel – jest nim zbawienie. I w imię miłości, jakiej naucza nas Jezus podejmijmy wspólnie nowe dzieło ewangelizacji naszych braci i sióstr.

Tamara Kuświk